Toen een Israëlische commandant zijn machinegeweer leegschoot op een 13-jarig Palestijns meisje dat verdwaald was op de grens van de Gazastrook, kwamen er geen excuses. Niet van de man zelf en niet van de Israëlische regering. Van president Abbas werd echter verlangd dat hij zich terstond zou uitspreken over het verschrikkelijke lot van de drie vermiste joodse kinderen.
Er moet een einde komen aan de – voor de Palestijnen – zinloze bilaterale onderhandelingen. Er moet een nieuwe internationale strategie worden ontwikkeld die zich richt op een duidelijk doel: een snel einde aan de bezetting en gelijkwaardigheid tussen Israëli’s en Palestijnen. Twee zaken staan daarbij centraal, beide voortvloeiend uit de onduidelijkheid van de Israëlische heerschappij over de Palestijnen en de kolonisatie van hun land.
De Verenigde Staten lijken niet in staat de Israëlische uitputtingsslag het hoofd te bieden. John Kerry wordt keer op keer vernederd, de Palestijnen zouden akkoord moeten gaan met een verlenging van de besprekingen, zodat Israël nog zes maanden door kan…
Van de huidige onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen horen we weinig anders dan het fanatiek doorgaan met joodse woningen bouwen in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever, de tientallen Palestijnen die zijn vermoord in het afgelopen jaar, de onteigeningen en het slopen van Palestijnse huizen. Dit jaar is er meer land voor de bouw van joodse huizen verkocht buiten de zogenaamde Groene Lijn – de “grenzen” van vóór de oorlog van 1967 – dan erbinnen.
Als de pogingen van John Kerry, de minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, mislukken, gebeurt er een ramp; als ze slagen zal de ramp nog groter zijn. Een mislukking luidt waarschijnlijk, zoals de analist van de New York Times Thomas Friedman het noemde, “de Brusselse Intifada” in, een derde intifada zonder bommen en geweld, maar met sancties en internationale boycots van Israël.